Costa Rica (2016)- Op pad met dreumes (20 mnd) (Deel 1: Vertrek, Toronto, San José & Cahuita)

'The world is our playground!'

Voorbereiding

Hoera, we mogen weer! Jochem heeft sinds augustus 2015 een nieuwe baan, waar hij inmiddels genoeg heeft (over)gewerkt voor wat extra vakantie-uren. Marieke had nog voldoende vakantiedagen staan en Armin kan altijd wel op pad (tenslotte hoeft hij nog 2,5 jaar niet naar school ;-))! Na onze vakantie in Thailand in de zomer van 2015 zijn we in het najaar nog een heerlijk weekje naar Griekenland geweest waar we uitermate weinig hebben ondernomen voor ons doen. Ondanks dat het een heerlijke week was op Zakynthos blijft het wat avontuurlijker reizen ons trekken.

We hebben echter een (nieuwbouw)huis gekocht dat eind 2016 wordt opgeleverd en we wilden in elk geval graag voor die tijd (voordat klussen en verbouwen de overhand nemen) weer een mooie verre reis maken (en omdat Armin pas in september twee jaar wordt scheelt dat ook nog behoorlijk in de vluchtkosten als we nu gaan). Over waar we heen gingen hoefden we eigenlijk niet erg lang na te denken. Sowieso zou het Zuid-Amerika worden en het ging uiteindelijk tussen Panama, Costa Rica en Nicaragua of een combinatie van deze landen. Na wat research kwamen we uit op Costa Rica. Het feit dat we de hele reis gewoon lekker met een eigen huurauto kunnen doen, de kwaliteit van de hotels en lodges, het feit dat er wandelpaden zijn in nationale parken die we prima met Armin in de rugdrager kunnen belopen en de prachtige tropische stranden gaven vrij snel de doorslag. Voor ieder wat wils dus, en de 'ruige' activiteiten zoals met een kabelbaan door de boomtoppen vliegen (ziplinen) kunnen we wel apart van elkaar ondernemen. Zoals ze in Costa Rica zouden zeggen: 'Pura Vida'! 

27 maart 2016: Dag voor de reis

We vertrekken op zondag 27 maart al richting Schiphol om daar de nacht door te brengen in CitizenM, een hotel pal naast de vertrekhal. Op deze manier kunnen we op een heel relaxte manier de laatste spullen inpakken, het huis aan kant achterlaten en wanneer we klaar zijn zonder haast de auto instappen. De volgende dag vliegen we rondom het middaguur naar Toronto met Air Canada, en we willen graag op tijd inchecken zodat we in elk geval redelijke plaatsen in het vliegtuig krijgen. Omdat we voor Armin nog niet hoeven te betalen (nou ja, een paar tientjes dan) krijg je uiteraard ook geen stoel voor hem en is het de bedoeling hem de gehele vliegreis op schoot te houden. Aangezien dat al een totaal onmogelijke opgave is met onze hyperactieve dreumes zitten we liever niet in het midden (met het risico van overlast voor de buren) maar in een tweezits aan de zijkant van het vliegveld. Gelukkig zijn deze plekken nog beschikbaar!

De avond voor de vlucht geven we Armin alvast wat eten op de hotelkamer en gaan we nog even met zijn drieën naar Schiphol om voor onszelf wat eten te halen. We leggen Armin expres wat later dan normaal in bed om alvast aan de 'jetlag' te gaan werken, het is namelijk een tijdsverschil van 8 uur met Costa Rica! Op deze manier proberen we het leed voor hem iets te verzachten. Hij heeft wat moeite om op de nieuwe plek in slaap te komen maar is zo moe dat hij uiteindelijk wel in slaap valt. We zetten de babyfoon aan en gaan samen nog even wat drinken in de huiskamerachtige, ingericht met designspullen (echt heel mooi!) lounges van het hotel. Nadat we hebben genoten van koffie en alcoholische versnaperingen duiken wij er ook in! Dit hotel is echt een aanrader als je uitgerust aan je reis wil beginnen! 

28 maart 2016: Vlucht naar Toronto, Canada

Na het inchecken gaan we redelijk snel door de douane en lopen we nog even door Schiphol heen op zoek naar het 'kindergedeelte'. Dit blijkt helaas te worden verbouwd maar we kunnen Armin wel wat vermaken in het 'Nemo gedeelte' wat eigenlijk bedoeld is voor wat oudere kinderen. Hij vindt het echter ook machtig!

De tijd vliegt voorbij, voordat we het weten moeten we al boarden. De vlucht gaat op zich prima, al is het vooral voor ons erg vermoeiend. Van de ruim 8 uur naar Toronto heeft Armin slechts 20 minuten geslapen en wilde hij verder vooral staan, lopen, klimmen, rennen...Hij heeft op deze vlucht dan ook meer op de iPad gezeten dan in de hele 1,5 jaar hiervoor en aangezien hij niet normaal wilde eten kreeg hij heel veel koekjes want die wilde hij wel...Gelukkig wilde hij deze keer (in tegenstelling tot de vlucht naar Thailand vorig jaar) wel veel drinken, en dat is toch het belangrijkste in een vliegtuig. In Costa Rica de slechte gewoontes maar weer afleren ;-). We vonden de stewardessen op deze vlucht wel wat 'zurig', ze waren niet erg behulpzaam (en wij zijn verre van veeleisend!), een totale  tegenstelling tot Etihad van vorig jaar (dat schijnt ook echt een kindvriendelijke maatschappij te zijn trouwens). Eenmaal aangekomen in Toronto komt de bagage vlot maar helaas zijn we iets te eerlijk bij de douane. Of we 'food' bij ons hebben? Uhh, nee. Ook geen 'babyfood' (uitgesproken met een strenge blik). Uhh, ja, natuurlijk wel, we (vooral Marieke in dit geval) zijn van de voorbereiding. We leggen uit dat we wat zakjes eten meehebben met spaghetti en nog iets van stew. Schrijft de douanier enorm groot op ons briefje dat we BEEF bij ons hebben en moeten we de bagage gaan uitpakken. Beetje jammer. We halen 2 olvarit geprepareerde zakjes (waar ook ham in zit) uit de backpack van Jochem en die moeten we dan ook achterlaten. Belachelijk vinden we zelf. De zakjes knijpfruit mogen we wel houden. Gelukkig hoeft Marieke de koffer (waar ook wat 'reserves' inzitten) niet uit te pakken en kunnen we doorlopen...

Eenmaal in de aankomsthal pinnen we wat Canadese dollars en gaan we richting de UP express. Deze trein doet er slechts 25 minuten over naar downtown Toronto. We hebben de kaartjes vorige week al online gekocht, scheelt weer dollars en tijd! We kunnen dus zo instappen. Prachtige trein, zelfs met WIFI die het ook echt doet ;-). Na 25 minuten stappen we uit op Union Station. Daar vlakbij bevindt zich onze Airbnb, een appartement met keuken en aparte slaapkamer. En Netflix. En een sauna. En een zwembad. Het is door het tijdsverschil hier 16:00 uur. We wilden eigenlijk nog graag de CN Tower op (die is op meters van ons appartement) maar Armin is helemaal kapot. We leggen hem om 17:00 uur maar in bed en vinden dat we het hem echt niet aan kunnen doen hem wakker te maken omdat wij graag een toren op willen. Dat doen we dus ook niet. Uiteindelijk gaat Marieke nog op pad om wat boodschappen te halen (en dat lukt wel, want ondanks het feit dat het 2e paasdag is is er een MEGA supermarkt open om de hoek waar ze bijna in verdwaalt). Jochem gaat daarna nog even een rondje lopen om wat foto's te maken van de omgeving (hoge gebouwen) en uiteindelijk chillen we nog wat met Netflix (en olijven, pasta en salade) op de bank. Om twee uur 's nachts is het feest. Voor Armin dan, voor ons iets minder. We besluiten elkaar wat slaap te gunnen: Jochem gaat een uur met Armin spelen en maakt Marieke daarna weer wakker om hem af te lossen. Marieke stopt het wakkere mannetje lekker in bad en gunt hem wederom wat iPad tijd met de Teletubbies, terwijl ze samen op de bank hangen. Na een uur wordt Armin toch weer moe en leggen we hem weer in zijn bedje. Dat werkt niet, dus mag hij tussen ons in in het grote bed. Dat werkt gelukkig wel en we slapen gezellig met z'n drietjes nog een paar uur. 's Ochtends is er helaas geen tijd meer om iets te ondernemen (het zwembad hebben we dan ook jammergenoeg over moeten slaan) en gaan we weer terug naar het vliegveld. Weinig gezien dus van Toronto, maar dat is natuurlijk wel een reden nog eens terug te gaan ;-)!

(Wil je weten in welke Airbnb we zaten stuur dan even een berichtje: het was een echte aanrader!)

29 maart 2016: Op naar San José

Vandaag vliegen we naar Costa Rica. Een vlucht van een kleine 5 uur, waar gelukkig het halve vliegtuig leeg is. Armin is nog actiever dan gister, maar hier zijn er dus meer 'ravotmogelijkheden'. We wisselen elkaar weer wat af met Armin vermaken zodat we ook nog even onze neus in een boek, tijdschrift of Lonely Planet kunnen steken. Dit gezegd hebbende zijn we ook wel veel tegelijk met hem bezig (3 volle luiers binnen 5 uur tijd, arghh!). Dat vliegen met een dreumes is dan ook niet echt het favoriete gedeelte van de reis maar de komende weken zullen dat ongetwijfeld goedmaken! We blijken geen eten te krijgen omdat we met de budget variant van Air Canada doorvliegen. Dat is jammer want we hebben ondanks de omelet van vanochtend in Toronto best trek. En ('knieperige') Nederlanders die we zijn...kopen we geen eten voor onszelf in het vliegtuig. Natuurlijk hebben we wel eten & drinken voor Armin mee. Aangekomen in San José gaat alles gelukkig best snel. Pinnen, bagage, taxi. We slapen vannacht heel dicht bij het vliegveld in Hotel Dos Palmas (Alajuela). Best aardige kamer (wat oud, maar wel ruim & schoon, prima douche en bedden), met vriendelijke mensen in een mooie tuin.

Maar het is wel gehorig! Veel vliegtuigen en langs een drukke weg. We besluiten de volgende ochtend na een overigens lekker ontbijt (en Armin die maar een uurtje wakker was!) op de terugweg in de andere locatie van dit hotel te verblijven. Gelukkig is dat geen enkel probleem en kunnen we direct omboeken. De auto hebben we geregeld via Peter van Dos Palmas. Hij heeft hierover contact gehad met Thrifty, en de auto wordt keurig afgeleverd. Ze bellen of ze een half uur eerder mogen komen (graag!) en zo zijn we om 9:00 uur ingepakt en kunnen we op pad! Eerst nog maar eens pinnen want in Cahuita schijnen de ING pasjes niet te werken. Dit blijkt niet makkelijk. Van de vijf automaten werkt er één. Ook kan alleen Marieke pinnen omdat Jochem 24 uur geleden zijn daglimiet al heeft bereikt. Dat geeft wel even wat woorden en stress...Maar uiteindelijk gaan we op weg met € 600,- in cash en in het geval van nood hebben we altijd de creditcard nog. We hebben in San José nog boodschappen gedaan bij een grote Wallmart. We gaan namelijk naar kleine plaatsen waar mogelijk vaker kleine supermercado(otjes) zijn. Aangezien we ook vaak kunnen koken halen we pasta, saus, fruit, noodles, koekjes, sap, water, koffie, olie, boter, eieren, zout etc. De basics zeg maar. Pas om 12 uur rijden we uiteindelijk San José uit op weg naar de Caribische kust: Cahuita! 

30 maart- 3 april 2016:  Cahuita

Het is ongeveer 3,5 uur rijden naar de Caribische kust. Onderweg komen we door veel mooie natuur maar helaas zijn er weinig mooie plaatsen waar we even kunnen stoppen voor de uitzichten op deze route. We komen wel regelmatig restaurantjes en tankstations tegen maar we stoppen (op minder mooie plaatsen trouwens) slechts tweemaal even kort. Omdat we Armin even de benen willen laten strekken stoppen we in een stoffig dorpje waar we hem laten spelen op een grasveldje naast een huis. De jongen die daar woont vindt ons erg interessant en komt polshoogte nemen. Of we Spaans spreken? Daar moeten we toch echt 'nee' op antwoorden. Toch weten we met handen en voeten duidelijk te maken hoe we heten, en omdat Armin steeds reageert op de Kukuluku! van de haan achter het huis gaat hij een kip voor ons halen die we mogen aaien. Als we weer weggaan vraagt hij om 'money'..Ja, beetje jammer wel als je eerst denkt dat die kinderen zo lief en oprecht zijn. Aan de andere kant ook begrijpelijk, het huis was verloederd, en deze mensen zullen gewoon niet zoveel hebben als wij tenslotte. We hebben hem maar oreokoekjes gegeven. Was hij ook blij mee. 

Eénmaal aangekomen in Cahuita is het niet erg moeilijk de accommodatie te vinden. Het dorpje is klein maar fijn. We verblijven in Babilonia, vier appartementen in een mooie tuin. Gelukkig zitten we in een huisje op de begane grond zodat Armin steeds kan rondrennen en spelen in de grote tuin. Het huisje heeft ook twee slaapkamers en een keuken. Zoals vaak bij dergelijke accommodaties is de keuken best goed met voldoende bestek en servies maar zijn de pannen erbarmelijk slecht. Marieke is teleurgesteld want die had eigenlijk vanavond willen koken. We besluiten nadat we Armin eten hebben gegeven (uit een meegebracht pakje) zelf de 'noodnoodles' (van die aanmaaknoodles met water) op te eten met als dessert de eerder gekochte chocolademuffins. Daar moeten we het vandaag maar mee doen, morgen gaan we ergens een (goede) koekenpan op de kop tikken en nemen we die gewoon de hele vakantie mee. We slapen best goed, Armin wordt maar éénmaal huilend wakker. We slepen zijn bedje naar onze slaapkamer en nemen hem maar weer eens tussen ons in tot hij weer rustig is en bij ons op de kamer verder wil slapen. In de ochtend horen we de brulapen, het is half 6. We besluiten maar op te staan want gister lagen we er ook zeer op tijd in. Het is zo vroeg ook nog koel dus lekker om dan al op pad te gaan. Eerst gaan Marieke & Armin een rondje door het dorp wandelen. Heel ver komen we niet, om de hoek blijkt een Italiaans restaurant te zijn waar achter een speeltuin verscholen ligt (pal aan zee). Daar gaan we dus maar even spelen met een loopfietsje, de ballen en op de glijbaan. Inmiddels druipt het zweet al van het gezicht af, zo warm wordt het al! Bij terugkomst pakken we de spullen en gaan we met z'n drieën op pad. Eerst gaan we even kijken bij de ingang van het National Park waar we gelijk al een mooie groene basilisk spotten. Dat belooft wat. We zijn echter op pad gegaan met de wandelwagen en de strandspullen dus ver komen we daar niet. We gaan terug en lopen naar het strand bij dit dorp: Playa Negra. Zwart zand en water waar goed in gezwommen kan worden volgens het boekje. Het zand was inderdaad zwart, de golven waren echter wel hoog. Na ongeveer 1,5 uur zand en zee lopen we terug naar de cabana. Armin is uiteraard heel moe maar we moeten hem toch eerst zandvrij maken voordat hij naar bed gaat. Het zit echt overal, tot in zijn oren! Na een fles valt hij als een blok in slaap voor de komende 3 uur. 

Marieke besluit lekker voor het huisje te gaan zitten en te beginnen aan deze reisblog. Jochem wil alvast het National Park verkennen en gaat de komende uren op pad. Hij maakt een prachtige wandeling waar hij onder andere brulapen en kapucijneraapjes spot. Ook liep er bijna een neusbeer over zijn voeten heen!

Na een paar uur komt hij terug met brood en kunnen we gaan lunchen. Na de lunch vertrekken we naar een dorp verderop: Puerto Viejo. Als we daar doorheen rijden weten we dat we de goede keus hebben gemaakt in het slaperige Cahuita te verblijven. Veel bars, toeristen, en harde muziek. We rijden eerst even door om te kijken naar de stranden zuidelijk van dit dorp. Die zijn best mooi maar we hebben inmiddels trek en willen graag een geschikt restaurantje opzoeken. Geschikt krijgt een andere dimensie met Armin: niet teveel trapjes waar hij af kan vallen, geen balkons, niet te druk zodat we geen anderen tot last zijn omdat hij het ongeveer 5 minuten volhoudt in een kinderstoel of stilstaande buggy...Uiteindelijk vinden we wat op de terugweg in...Puerto Viejo. Een restaurant waar we in de tuin (zand) kunnen zitten en Armin zich met zijn vrachtwagen en schep lang genoeg kan vermaken totdat het eten op tafel staat. We bestellen spaghetti met garnalen en blauwe kaas, garnalen in knoflook en witte wijn saus met rijst en salade en bruchetta. Armin eet een klein beetje mee maar heeft er snel genoeg van (zoals telkens met zijn avondeten de afgelopen weken). Wij eten echter heerlijk na de noodnoodles van gister en de afhaalpizza van eergister. 

Daarna gaan we op pad voor twee essentiële zaken die we missen: een koekenpan en een bal. We vinden beide in de grootste supermarkt van Puerto Viejo. De pan nemen we wel mee naar huis want hij is niet goedkoop en is 'made in Italy'. Moet wel een goede pan zijn ;-)...Als Jochem aan Armin vraagt waar mama is zegt hij 'bal'! Blijkbaar snapt hij al best veel aangezien we in de auto aan het praten waren dat ik ging kijken of er ook een bal voor Armin te koop was. Als Marieke de bal aan hem geeft is hij dan ook dolgelukkig. Weer terug in het huisje gaat hij druk spelen met de bal en krijgt hij ondertussen nog wat pasta zodat hij niet met een half lege maag naar bed gaat. Hij is inmiddels echter heel moe, waardoor hij extra druk wordt en het lastig eten geven is. Als we hem (na de tweede douche van vandaag) in bed liggen is hij dan ook nog zo hyper dat het even duurt tot hij slaapt. 

De volgende ochtend worden we gewekt om 5:00 uur. Niet door brulapen deze keer, maar door ons eigen brullende aapje. We spelen nog even gezellig met hem in bed en besluiten op te staan en ons klaar te maken voor een wandeling in het National Park met z'n drieën. Half 7 staan we dan ook aan het begin van de trail, we zijn de 5e bezoekers van de dag (Als we terug komen staan er meer dan 100 namen in het logboek).

We zijn klaar voor een flinke wandeling met Armin in de rugdrager. We hebben water, wat broodjes met chocoladepasta, bananen en brownies mee voor onderweg. Ook hebben we het strandkleed ingepakt, de bal en een schep mee. Dit National Park loopt namelijk grotendeels langs de kust met veel verschillende stranden onderweg. De wandeling is echt prachtig en goed te belopen. We lopen helemaal naar de andere kant van het park en ook weer terug (een totaal van 17,5 kilometer staat er op de stappenteller! Marieke loopt zelfs op slippers, zo goed is het pad.) Onderweg komen we de mooiste stranden tegen, met wuivende palmen tegen een blauwe lucht. Het lijken net plaatjes uit een reisgids!

We komen zeker het eerste deel van de wandeling maar een handvol mensen tegen, sommige zijn begonnen aan de andere kant van de trail. We zien onderweg wat aapjes, diverse vogels, een verscholen luiaard, insecten (echt grote spinnen), een slang, eekhoorns en een paar achter elkaar aan rennende wasberen.

Na een aantal stops onderweg strijken we op de terugweg neer op het mooie strand aan het begin van het park.

Inmiddels is het 11:00 uur en zijn we wel toe aan een grote pauze. Zeker Jochem aangezien hij de gehele tippel Armin in de rugdrager heeft gedragen! Armin is zelf een deel van de route in slaap gevallen door het gehobbel! We genieten nog lekker in de warme zee, en Armin gaat uit zijn dak met zijn bal en schep. Rond 12 uur besluiten we terug te gaan naar het huisje om Armin in bed te leggen. De rest van de middag brengen we door met luieren. 

Om 17:00 uur gaat Marieke koken. Misschien denk je nu: 'Goh, wat vroeg'. Ja, dat dachten wij vroeger ook toen we dat de meeste Nederlandse gezinnen op de Zuid-Franse camping zagen doen en die dan om 18:00 uur scherp zaten te eten met de kids. Al onze grappen hierover (die we dus vroeger heel veel maakten tijdens het koken om half 9 en het afwassen om half 11 nemen we bij deze terug). Beste ouders, we begrijpen het nu. Het is namelijk gewoon een simpele optelsom. 
1. Je wordt 'op tijd' of 'gewoon heel vroeg' wakker, want dat doet(doen) je kind(eren) ook  +
2. Je bent de hele dag druk bezig in de zon en iedereen heeft gewoon honger om 18:00 uur +
3. Sommige kinderen gaan om 7 uur naar bed (en dat is niet heel gek als ze rond 6:00 uur of eerder wakker zijn). Nu kun je dat natuurlijk best rekken op vakantie maar dit lukt ons met Armin gewoon meestal (nog) niet. Die wordt na half 7 onhandelbaar want = MOE. Dus moet je om 18:00 uur eten + 
4. Na het eten moet kind schoon in bed, dit kost allemaal tijd + 
4. (Let op: dit is de belangrijkste ;-)!) Je wilt gewoon om 20:00 uur helemaal klaar zijn en uitgezakt voor je tent/caravan/huisje/bungalow/cabana gaan zitten met bier en/of wijn. Dat heb je wel verdient na zo'n vakantiedag! 

De volgende ochtend worden we allemaal weer wakker om 5:00 uur. Het mooie is dat Armin gewoon de hele nacht zonder kik te geven heeft doorgeslapen dus waarschijnlijk helemaal over zijn jetlag heen is. We vertrekken al vroeg richting het zogenaamde Sloth Sanctuary. Dit is een rescue center voor gewonde, verweesde of achtergelaten luiaards. De eerste tour is om 8 uur 's ochtends en daar zijn we dan ook ruim op tijd voor aanwezig. We varen een rondje in een grote kano door een mooi stukje regenwoud en spotten wat aapjes en een wilde luiaard. Armin zit op de kano in zijn rugdrager. Aangezien we een rugdrager hebben gekocht met een zonnescherm en pootjes aan de onderkant kunnen we deze ook gebruiken als stoel, erg handig dus. 
(Mocht je dit ook handig vinden, op marktplaats zijn ze te vinden voor een derde van de nieuwprijs!).

Na het boottochtje gaan we kijken naar zes luiaards die niet meer in het wild kunnen leven. De reden is dat ze bijvoorbeeld nog maar één arm hebben (geëlektrocuteerd en dus amputatie nodig), of ze zijn als baby achtergelaten door de moeder. Ze hebben dan geen moeder om van te leren hoe ze als wilde luiaard moeten leven en luiaards doen niet aan surrogaat moederschap...We komen allerlei luiaardweetjes te weten van de enthousiaste gids en gaan nog even kijken in de nursery. Hier zitten de geredde baby-luiaards, echt te schattig! Ondanks het interessante verhaal van de gids wordt het Armin inmiddels wat teveel ;-). Hij wil rennen, rennen en rennen. Aangezien we de groep niet tot last willen zijn gaat Marieke even met hem naar buiten om steentjes te gooien (nieuwe favoriete bezigheid van Armin) en naar de aanwezige honden te kijken. Jochem lost haar na 10 minuten af zodat we allebei tijd hebben een deel van de informatie over de nursery en de baby luiaards mee te krijgen.

Rond half 12 zijn we weer terug bij ons huisje. Armin gaat na de lunch dan ook lekker slapen en Jochem gaat even in de koelte van de slaapkamer lezen en valt ook in slaap. Marieke gaat lekker met een boekje op een kleed onder een palmboom liggen. Tot ze zich realiseert dat die kokosnoten zomaar eens naar beneden kunnen vallen! Toch maar even verplaatsen al gaat dat net zo langzaam als de luiaards van vanochtend aangezien het kwik inmiddels tot ruim boven de 30 graden is opgelopen ;-)! Nadat Armin wakker is doen we niet zoveel meer, we halen wat brood en ijsjes en gaan wat spelen in een speeltuin.

's avonds maken we alle verse boodschappen op en maken omelet met courgette, paprika, ui en tomaat. Gelukkig hebben we een goede koekenpan ;-)! We gaan vroeg naar bed, want ook voor ons was het een lange en hete dag. Morgen vertrekken we naar onze volgende bestemming: Sarapique. 

Ben je benieuwd naar de rest van onze reis? Lees dan verder in deel 2!