Costa Rica 2016: op pad met onze dreumes (deel 4: Tambor, Manuel Antonio, San José & Houston

In deel 1, 2 & 3 van deze blog heb je ons kunnen volgen tijdens de eerste drie weken van onze reis door Costa Rica. In dit laatste deel kun je lezen over ons verblijf in Tambor, Manuel Antonio, de laatste nacht in San José en onze korte stop-over in Houston.

14 april -17 april: Tambor en omgeving

Na vier heerlijke dagen in Samara stappen we de auto weer in en rijden we naar het plaatsje Tambor. Dit is ongeveer 3,5 uur rijden. Het eerste deel van de route is niet erg bijzonder, het tweede deel van de route blijkt een behoorlijk slechte (onverharde) weg te zijn. Ongeveer een half uur voor onze eindbestemming van vandaag zijn wegwerkers bezig een nieuwe duiker onder de zandweg te plaatsen. Ze hebben een minimaal stuk ‘weg’ opengelaten om het verkeer te laten passeren. Er lopen in dit gebied weinig wegen, dus omrijden is geen optie. Vlak voor ons gaat er een (zware) geldauto overheen. Marieke vroeg zich (voordat deze auto gas gaf) al af of dat nu wel zo’n goed idee zou zijn. En inderdaad, de geldauto loopt vast en kan niet meer voor- of achteruit. Het spektakel vindt recht voor onze neus plaats. Daar staan we dan, wij kunnen ook geen kant meer op. De wegwerkers hebben gelukkig een oplossing. Met een bulldozer wordt de geldauto uit de modder getrokken en daarna gaan ze gelijk aan de gang met het vakkundig verbreden van de zandweg zodat iedereen er weer overheen kan. En hop, na een klein half uur kan iedereen  die inmiddels staat te wachten weer verder.

Vlakbij het plaatsje Tambor verblijven we nogal landelijk, namelijk op een ranch van een Nederlands-Duits echtpaar. Als we aankomen beseffen we ons al snel dat het weliswaar qua natuur een mooie plaats is maar dat de ranch best wel afgelegen ligt en eigenlijk niet erg dreumesvriendelijk is. Dit zit voornamelijk in de vele op- en afstapjes, de veranda rondom de kamer zonder omheining (erg hoog dus daar kan Armin zo afvallen) en er wordt ook aangegeven niet steeds de airco te gebruiken ondanks dat het ruim 33 graden is. Er is geen zwembad…(ok, misschien zijn we een beetje verwend ;-)?)

Als wij willen dat Armin overdag slaapt gaat dat gewoon veel beter in een koele kamer dus zetten we de airco toch aan wanneer dat nodig is. Na aankomst installeren we ons en leggen we Armin nog even in bed. Hij wil niet slapen en dus vertrekken we naar het strand van Tambor. Helaas valt dit strand wat tegen, Tambor zelf is behoorlijk ingedut en bestaat uit een paar hutjes, een lokale bar en een pizzeria. Voor een grote supermarkt moeten we een half uur rijden naar het plaatsje Cobano. We balen een beetje…

Die avond blijkt ons kookplaatje in de kamer niet te werken maar gelukkig mogen we wel koken op de gaspitten van de gemeenschappelijke buitenruimte. Deze ruimte is sfeervol en we zitten lekker buiten met de andere gasten (leuke New Yorkers) en de eigenaren. De Nederlandse eigenaar is open en vriendelijk, maar zijn Duitse vrouw vinden we een beetje vreemd in haar manier van communiceren en hebben we niet veel mee…

De volgende ochtend worden we laat wakker (half 8!) maar merken we dat Armin best wel onrustig en vermoeid is van de reisdag van gister en dus lummelen we wat rond de ranch totdat Armin weer gaat slapen. We leggen hem rond een uur of 11 op bed en hij slaapt maar liefst tot 14:00 uur. Daarna rijden we naar de surfstranden (ongeveer 50 minuten rijden) in het zuiden (Mal Pais heet dit gebied). We rijden op weg hiernaartoe door onze eerste rivier heen. Toch leuk! Dit durfden we gisteravond na het boodschappen doen vanuit Cobano in het donker niet aan en dat is maar goed ook aangezien de rest van deze (overigens wel kortere route) heel erg slecht is. Met onze four wheel drive is het goed te doen hoor, maar in het donker is het een slecht plan door deze bushbush te crossen.

Marieke had op tripadvisor gekeken (ondanks de slecht werkende WIFI op de ranch) welke stranden wél mooi waren en zo komen we uit op Banana Beach (Santa Theresa). We vinden een mooi resort met fijne strandbedjes waar we kunnen zitten en hebben een heerlijke middag op het geweldige strand. We genieten van een prachtige zonsondergang en blijven hier eten. We kijken nog even naar de prijzen van de kamers van het resort, maar $ 330 is ons toch wat te gortig.

We besluiten wel om in plaats van de geplande vier nachten drie nachten op de ranch te blijven en een extra nacht in Manuel Antonio te boeken. We beseffen ons  namelijk dat we beter voor een minder afgelegen locatie hadden kunnen kiezen. Omdat Armin overdag (zoals je al hebt kunnen lezen in de blogs) vaak nog slaapt is het fijn om zowel in de ochtend als na zijn slaapje makkelijk en in korte tijd ergens heen te kunnen (al is het maar een supermarkt of strand).  Leermoment!

De volgende dag wordt Jochem om 5:00 uur gewekt door het gebrul van de brulapen en het geschreeuw van de papagaaien. Dit is wel fantastisch aan deze locatie, wakker worden met de geluiden van de natuur! Marieke slaapt altijd overal doorheen maar stommelt toch op tijd uit bed om samen met Armin de apen en vogels te bewonderen. Ze zitten ontzettend dichtbij en dat is dan ook erg indrukwekkend.

Rond half 8 vertrekken we naar National Park Curu, waar weinig bezoekers komen. Hierdoor schijn je heel veel dieren te zien. Als we aankomen treffen we een wat vervallen ‘bezoekerscentrum’ met wat hutjes waar kayaks worden verhuurd, een winkeltje en hele oude borden waar tours naar Tortuga Island op worden aangeboden. Er is echter alleen een oude vrouw aanwezig (die niet helemaal goed meer lijkt te zijn) en verder is er (nog) niemand op dit vroege tijdstip. Wel zien we gelijk al hele apenfamilies, neusberen en leguanen.

Dat belooft wat! Helemaal aan het begin van de toegangsroute van het park hebben we al entree betaald en hebben we een wat onduidelijke kaart van de trails in het park meegekregen. We lokaliseren de start van één van de trails en besluiten die dan maar te nemen. Wanneer we deze trail lopen valt de plattegrond op zijn plaats en pakken we nog een paar andere routes mee. Het blijkt (ondanks de vele muggen) een erg mooi National Park. We lopen door een estuarium, divers bos en komen heel veel dieren tegen (herten, apen, neusberen, wasberen, vogels en leguanen).

Na twee uur lopen zijn we weer terug aan het begin en houden we pauze op het strand. Dat is hard nodig met deze hitte. Daarna maken we nog een wandeling naar een hoger gelegen uitzichtspunt waarvandaan we Playa Curu kunnen zien. We zweten ons omhoog maar het uitzicht maakt veel goed!

Onderweg komen we langs een paar verschillende huisjes waar je blijkbaar kunt overnachten en deze zien er best sfeervol en goed onderhouden uit (wel heel simpel, maar dit is echt wel een mooie plek om een nacht te zitten).

We zijn om 12 uur weer terug bij onze ranch en leggen Armin in bed. Maar slapen doet hij niet, dus halen we hem er maar weer uit en rijden naar het (bad)plaatsje Montezuma (40 minuten rijden). Hier eten we nog wat bij een gezellig cafeetje en gaan we naar het strand. Heel lang blijven we niet, Armin houdt het niet lang vol en wij trouwens ook niet. Die avond vertellen we de Nederlandse eigenaar dat we de volgende dag al vertrekken in plaats van de dag erna. Hij reageert heel relaxt en vind het allemaal prima. We zitten nog 1,5 uur gezellig met hem te ouwehoeren. Zijn vrouw is er niet die avond maar blijkt de volgende dag verbaast dat we de laatste nacht niet blijven en vraagt of we klachten hebben over ons verblijf. We leggen uit dat we de ranch vooral erg afgelegen vinden liggen en dat dat voor ons gewoon niet handig is. Ze lijkt zich schuldig te voelen en we hoeven daarom ook niet voor de vier genuttigde biertjes en de gedane was te betalen. Ze vraagt ons niet een review op tripadvisor te schrijven wat ze de New Yorkers wel vroeg…

17 april- 21 april: Manuel Antonio

Zondagochtend rijden we naar de ferry in Paquera, deze vertrekt om 09:00 uur naar Puntaneras. De ferry is vrij groot en er kunnen auto’s, busjes en uiteraard passagiers  mee. Na een stop om wat vers brood te halen zijn we nog steeds ruim op tijd om aan te sluiten in de rij voor de boot. We hebben nog even om kaartjes te kopen en wandelen nog wat rond. Er is een café aanwezig waar ontbijt en verse koffie verkrijgbaar is, van dat laatste maakt Marieke dankbaar gebruik. Wanneer we aan boord mogen lopen Marieke en Armin vast de boot op. Jochem rijdt iets later de auto de ferry op. Je kunt zowel binnen als buiten plaatsnemen, maar binnen is het lekker koel. Van rustig zitten is uiteraard geen enkele sprake, alles en iedereen moet bekeken worden van Armin. Hij rent dus ook de hele ruimte door en zo maakt hij contact met diverse andere passagiers. De hele reis wisselen we wat af met binnen en buiten rondlopen. Buiten mag Armin alleen niet overal loslopen want hij kan te makkelijk het dek afvallen (recht de zee in).

Na ongeveer 1,5 uur komen we aan in Puntaneras. Het is wat chaotisch hier. Jochem moet eerst de auto van de boot af rijden en daarna mogen Marieke en Armin eraf. Het duurt nogal lang voordat de passagiers mogen lopen (we staan inmiddels buiten op het dek waar het heel heet is!) en vervolgens is het zoeken waar Jochem met de auto staat. Uiteindelijk komen we bezweet aan bij de auto maar gelukkig staat de airco al even aan! We zijn van plan onderweg te stoppen op een strand om daar de meegebrachte lunch te nuttigen.  Eerst stoppen we bij de Rio Tarcoles waar veel krokodillen onder de grote brug wonen. Inmiddels slaapt Armin dus gaan we allebei even apart kijken naar de beesten. Een mooi gezicht, en er hangen dan ook veel mensen over de reling van de brug.

Daarna rijden we door naar de badplaats Jaco waar we het strand opzoeken. Er zijn veel surfers, er staan strandbedjes met parasols en er is wat hoogbouw aanwezig. We hebben gelezen dat dit een hele drukke toeristenplaats is maar eerlijk gezegd vinden we het nog wel vrij rustig en klein vergeleken met de populaire badplaatsen in Europa. We vinden een mooi plekje onder de palmbomen waar we ons strandkleed uitrollen en genieten van de gisteravond gegrilde kip (zonde om weg te gooien tenslotte!). We hebben de kip onderweg lekker koel kunnen houden in de auto door hem te verpakken tussen flessen water die een nachtje in de vriezer hebben gelegen.

Na de lunch rijden we door naar Manuel Antonio waar we rond 14:00 uur aankomen. We hebben hier een Airbnb-accommodatie geboekt, een cottage met een keuken, slaapkamer, zitkamer, veranda en ruime tuin. In de tropische tuin is een  mooi, schoon en groot zwembad aanwezig. Eergister hebben we via de mail geregeld dat we hier vier nachten kunnen blijven in plaats van de eerder geboekte drie nachten.

We worden vriendelijk ontvangen door de Canadees die hier al ruim twintig jaar woont. Hij verhuurt hier een groot huis en onze kleinere cottage (hij woont zelf ook op het terrein). In de middag settelen we voor de komende vier dagen, Jochem gaat even zwemmen en om kwart over 5 lopen we naar een visrestaurant aan de overkant van de straat waar we een geweldig uitzicht hebben op de zonsondergang. We eten heerlijke verse vis en rond 19:00 uur kunnen we Armin in bed leggen.

De volgende dag is een maandag en dat is de enige dag dat het National Park Manuel Antonio gesloten is. We gaan eerst zwemmen en doen daarna een verkenningstochtje langs de mooie stranden in de omgeving. Armin valt in de auto in slaap dus we besluiten  terug naar onze cottage te rijden om hem in bed te leggen. Helaas wil hij dan niet meer slapen. We maken een uitgebreide lunch met worstjes, broodjes en watermeloenshake (toch wel heel handig dat we niet driemaal per dag buiten de deur hoeven te eten). Tegen de tijd dat Armin eindelijk wel slaapt is het al half 3,  de rest van de dag doen we dus niks meer behalve wat zwemmen en lezen.

We maken een praatje met een Amerikaanse gezin wat we bij het zwembad tegenkomen en ze geven ons nog wat goede tips over de stranden in de omgeving.

Omdat Armin pas om half 6 weer wakker wordt besluiten we (omdat hij dus blij en uitgerust is) weer buiten de deur te gaan  eten. Uiteindelijk wordt het geen hoogstaand etentje maar smullen we van smoothies met een shoarma en kebab falafel bij de Falafelbar 850 meter verderop. Omdat Armin alleen wat stukjes brood en vlees mee-eet (niet om over naar huis te schrijven) maken we later in de cottage nog wat broccoli en aardappelpuree voor hem klaar. De aardappel gunt hij geen blik waardig maar de broccoli gaat op.

Dinsdagochtend rijden we redelijk op tijd (8:00 uur) naar de ingang van het National Park Manuel Antonio. Onderweg staan er heel veel ‘parkingproppers’ om ons een parkeerplaats aan te smeren. We parkeren de auto uiteindelijk vlakbij de ingang van het park voor 6 dollar. Als we richting het ticketoffice lopen en de gratis parkeerplaats van het park passeren beseffen we ons dat we toch genept zijn. Op de gratis parkeerplaats staat bijna niemand, we gokken dat iedereen daarvoor al is weggekaapt. Hoe dichter we bij de ingang van het park komen hoe professioneler de behandeling, de rangers die voor het park zelf werken zijn uiterst beleefd. Het National Park Manuel Antonio is één van de meest bezochte parken van dit land. Logisch wel, het is heel goed bereikbaar, op korte afstand van de ingang zijn prachtige stranden en als je hier géén wildlife spot ben je blind. Wij besluiten geen gids te nemen, er lopen zoveel groepjes met toeristen en gidsen dat we de informatie onderweg ook wel meekrijgen. We zien luiaards, apen, wasberen en wat reptielen. Op het strand is de ‘wasbeermaffia’ actief, alles wat eetbaar is stelen ze van de onoplettende (veelal Amerikaanse) toeristen.

We vinden het best een mooi park maar na alle rustige en niet commerciële parken waar we zijn geweest kunnen we niet zeggen dat we super enthousiast zijn. Dit komt misschien ook wel omdat we aan het einde van de reis zitten, al heel veel hebben gezien en het nu wel prima vinden allemaal. Aan het begin van de middag zijn we weer terug bij het huisje voor lunch, we eten tomatensoep, brood met gesmolten kaas en maken een papayasmoothie. De rest van de middag spenderen we weer bij het zwembad en vanavond koken we pasta met tonijn en broccoli.

Woensdag worden we vroeg wakker van Armin, het is tien voor 6. We merken dat hij nog wel moe is, maar slapen wil hij niet meer. Het plan was in de ochtend naar het strand te gaan maar het miezert en is bewolkt (de eerste keer geen stralend blauwe lucht deze vakantie!). We hangen wat rond de cottage, maken nog maar eens een fruitshake en leggen Armin om half 11 op bed. Rond 13:00 uur wordt hij vrolijk en uitgerust wakker dus eten we wat en vertrekken naar het strand. Van de Amerikanen hadden we gehoord dat Playa Biesanz echt ideaal is met een klein kind en ze krijgen geen ongelijk. We poedelen in de warme zee, we lezen wat, Armin maakt nieuwe (Zwitserse) vriendjes en bouwt mee aan de ‘autobahn’ van zand, we kletsen wat met hun ouders en hebben zo een fijne middag. We zien ook heel veel slingerende en spelende apen in de bomen rond het strand, een mooi gezicht.

Aan het einde van de middag nemen we een heel erg zanderige Armin mee naar huis, geven we hem het laatste restje tomatensoep met wat erwtjes erdoorheen en stoppen hem (na een uitgebreide baddersessie) in bed. Het duurt niet lang voor hij in een diepe slaap valt. Jochem gaat ondertussen op pad om pizza te halen en Marieke heeft weer tijd om dit verhaal op te schrijven! De volgende dag vertrekken we alweer naar San José.

21-22 april: Nacht in San José en stop-over in Houston

Aan het begin van de middag komen we aan bij de Dos Palmas Country Inn. Dit is echt een ontzettend relaxt plekje om onze reis af te sluiten. Nadat Jochem nog even heeft getankt en wat snackjes heeft gehaald bij de kleine supermarkt duiken we met z’n allen het lekkere (wel koude!) zwembad in. Om half 4 wordt de auto opgehaald. We hopen maar dat ze deze niet té vies vinden, hij zit onder het stof en de binnenkant is bezaaid met strand, broodkruimels en stukjes koek…Maar gelukkig, het is allemaal prima! In de avond kunnen we hier gelukkig ook eten want er zijn geen eetgelegenheden in de buurt. De volgende dag hoeven we pas om 12 uur naar het vliegveld (we worden tegen betaling gebracht door de vriendelijke Nederlandse eigenaar) en ’s morgens genieten we dus nog van een ontbijtje, de laatste zonnestralen en het zwembad.

De vlucht van ruim 3,5 uur naar Houston is eerlijk gezegd niet leuk. Ondanks dat we een extra stoel hebben gekregen voor Armin wil hij hier niet op zitten of liggen en door de moeheid is hij veel aan het huilen en gedraagt hij zich gewoon vervelend.

We zijn dolblij als we eindelijk aankomen. We hebben een auto gehuurd bij Entreprise. Buiten de aankomsthal kunnen we een transferbus instappen die ons naar de autoverhuurlocatie brengt, echt ideaal. Eénmaal aangekomen gaat de service vriendelijk (op z’n Amerikaans ;-)) en vlot en voor we het weten zitten we op de snelweg. Het is even wennen aan de navigatie en de bewegwijzering maar na 40 minuten komen we aan in ons geboekte Best Western Hotel. Dit is gewoon een standaard hotel, niks bijzonders. Het hotel ligt dichtbij het park, de dierentuin en de Galleria (megashoppingmall) zodat we de volgende ochtend nog even op pad kunnen. Dat komt er alleen achteraf niet van. We zijn allemaal zo moe dat we pas om half 9 wakker worden en uiteindelijk checken we pas om 12:00 uur uit. We rijden nog naar de Galleria maar ondanks dat we meerdere parkeergarages proberen vinden we nergens een plekje. Uiteindelijk besluiten we maar om terug te rijden naar het vliegveld. Achteraf gezien hadden we dus beter een airport hotel kunnen nemen, maar we hebben ons nu wel kunnen vergapen aan de belachelijke hoeveelheid Fast Food restaurants langs de snelweg!

Uiteindelijk eten we wat op het vliegveld en speelt Armin nog een tijd met een ‘geleende’ bal van een andere reiziger. De enorme vertrekhal leent zich er uitermate goed voor hier heel hard achteraan te rennen en dat doet hij dus ook. Deze vlucht vertrekt aan het einde van de middag (we zijn helaas wel meer dan een uur vertraagd) maar gaat perfect. Armin slaapt de laatste driekwart van de vlucht aan één stuk door tussen ons in, we hebben opnieuw een extra stoel (en ook extra beenruimte) gekregen. We kunnen dus zelfs een hele film kijken, wat een luxe! Zelf lukt het ons niet om veel slaap te pakken, vanavond maar vroeg op bed.

Na aankomst op Schiphol zien we opeens twee vrienden bij een bagageband verderop. Zij komen net terug uit IJsland, leuk dat we elkaar nog tegen komen! Vervolgens halen we in Weesp  de auto weer op en rijden we weer op de vertrouwde Nederlandse snelweg naar Groningen.

24 april: Groningen!

Oost west, thuis best.  Ondanks dat het heerlijk is om op reis te zijn is het ook altijd weer lekker thuiskomen. Je eigen bed, je eigen douche, de Albert Heijn aan het einde van de straat ;-).  Vanavond is het tijd voor oerhollandse andijviestamppot ;-)...

Morgen gaan we weer aan het werk en laten we Armin weer deels over aan de zorgen van de oma’s en opa en de medewerkers van de kinderopvang. Het was heerlijk om vier weken samen door te brengen maar nu weer terug naar het leven van alledag. Ook niets mis mee, en we verheugen ons alweer op een weekend weg naar Egmond aan Zee in mei en een weekje Toscane in juni. Bedankt voor het lezen en we hopen dat je hebt genoten van ons verhaal. Wie weet hebben we je inspiratie gegeven om je koffer, backpack of knapzak te vullen en op een fiets, in een auto, vliegtuig of luchtballon te stappen. Maak er wat moois van!